Heb jij soms het gevoel dat je niet voluit kan leven omdat er "onbewust" iets in jouw systeem je saboteert /tegenhoudt ?
Heb je soms een innerlijk opgejaagd gevoel?
Ben je soms bang om afgewezen of gekwetst te worden ?
Voelt het alsof je door iemand in de steek gelaten bent?
Heb je het gevoel dat het nooit genoeg is ?
Vind je het moeilijk om keuzes te maken?
Lijkt het alsof je op zoek bent naar iets in je leven maar heb je geen idee wat het precies is?
Ervaar je angst om alleen te blijven en/of is bindings- of verlatingsangst actief in je leven?
Over dit onderwerp heerst er nog veel taboe, en dat komt omdat er veel mensen zijn die geen idee hebben hoe ze daar het beste mee omgaan… Ik zelf ben ook ongewenst kinderloos en ik weet bijgevolg perfect hoe jij je voelt of niet meer voelt… ik weet wat er door je hoofd spookt.
Ongewenst kinderloosheid kan de oorzaak zijn van verschillende redenen waaronder onvruchtbaarheid om welke reden ook maar ook door ziekte, door het ontbreken van een partner, door psychische stoornissen of door nog allerlei andere al dan niet gekende redenen.
Als de kinderwens onvervuld blijft dan betekent dit dat er afscheid zal genomen moeten worden van het kindje dat nooit zal komen. Afscheid nemen gaat altijd gepaard met een rouwproces. Dit rouwproces is een noodzaak en het verwerken van dit verdriet kan soms heel zwaar zijn.
Confrontaties in je omgeving zijn onvermijdelijk want het leven draait nu eenmaal om de voortplanting van ons bestaan als mens. Vaak is kinderen ook een onderwerp in veel conversaties waardoor men als ongewenst kinderloze man of vrouw telkens opnieuw wordt geconfronteerd met het verdriet. Misschien ken je wel het gevoel dat je als man “niet goed genoeg bent” omdat je niet kunt zorgen voor je nageslacht. Bij je directe vriendenkring kan je ook al niet terecht om hierover te praten want vaak is je schaamte veel te groot. Daarbij zitten we in een maatschappij met : huisje, tuintje, boompje, kindje ... en eigenlijk missen we als kinderloze man of vrouw de vriendschap van kinderen want stiekem zijn we een beetje jaloers op die papa of mama die zijn kinderen een knuffel geeft of die samen met hen in de tuin speelt, voetbalt, leert fietsen, knutselt,… .
Er over praten met je omgeving is niet altijd even gemakkelijk want in veel gevallen bots je op weerstand want mensen begrijpen jouw verdriet niet gewoonweg omdat ze niet weten wat dit gemis juist inhoudt: Het eeuwig gemis, het gemis van het kind, het gemis dat altijd en overal aanwezig is. Een gemis, een verdriet dat je meedraagt in je leven, een gemis dat altijd een deel van jezelf zal blijven.
En daarom is het zo belangrijk dat je contact opneemt met een ervaringsdeskundige die weet hoe jij je voelt, die weet hoe je een andere manier kunt vinden om met dat gemis om te gaan en die jou ondersteunt in jouw rouwproces... Ik was 35 jaar toen ik na een DNA onderzoek als gevolg van een fertiliteitsonderzoek de diagnose van klinefelter, beter gekend als het XXY-Syndroom, kreeg. Slecht 1 op 500 mannen is drager van dit syndroom. Een rechtstreeks gevolg van dit syndroom is onvruchtbaarheid. Mijn wereld stortte in want ik wou zo graag kinderen en opeens werd die kinderwens mij ontnomen…
In die tijd ging het er als volgt aan toe in het hospitaal... "als meneer een hulpverlener wil dan mag je achteraan in de rij aanschuiven en zal mijn secretaresse zorgen voor een afspraak" ... Ik herinner mij vooral nog dat ik naar buiten wou, uit die ruimte en het liefst wou ik eens goed schreeuwen of huilen ... maar dat stukje waren we allang afgeleerd dus ging ik het de komende maanden tot zelfs jaren wel op mijn eigen manier verwerken en bleef het jaren in mijn hoofd spoken. Er over praten lukte mij amper want telkens opnieuw als het verhaal naar boven kwam duwde ik het onder de mat. Ik zonderde mij liever af ... dan er mee aan de slag te gaan om het los te laten... ik wou geen hulp want ik ben een man en man hoort zich te gedragen als een man zonder gevoel. Een man lost zijn problemen wel zelf op... en hulp vragen... geen denken aan... met alle gevolgen vandien ... ik werd een man die zelfs niet meer wist dat hij kon voelen. En maar piekeren... en piekeren.. over wat er gebeurt was én over het feit dat ik niet vooruit ging en ter plaatse bleef trappelen...
Het leverde mij verder ook nog een gebroken relatie op en veel weerstand naar mijn omgeving toe...
Maar voor jou hoeft het allemaal niet zo te lopen want ik kan jou helpen met de verwerking van je rouwproces zodat je de draad van je leven weer kunt opnemen en verder kunt met je leven. Ik reik jou tools aan om met jouw verlies en gemis te leren omgaan. Ik ondersteun jou om je verdriet en gemis los te leren laten.
Wil je hier meer over weten surf dan naar https://ongewenstkinderlooshulpverlening.nl/hulp/
je vindt mij daar terug als ervaringsdeskundige hulpverlener.
Ik volgde hiervoor een opleiding in Nederland en vandaag werk ik als hulpverlener voor Stichting Alleengeboren Tweelingen https://www.alleengeborentweelingen.nl/coaches-opgeleid-door-ons/
Bij trauma- en systeemwerk werken we met het lichaam. We leren ons lichaam een andere manier aan die er voor zorgt dat we anders gaan leren reageren op het moment dat er één of ander trauma aangewakkerd wordt. In mensentaal zou je het een herprogrammering van het lichaam kunnen noemen.
Trauma is een plotse gebeurtenis die jij ervaart als levensbedreigend. Een trauma is een overlevingspatroon.
Als je telkens opnieuw in je overleving terechtkomt dat kan het gebeuren dat je een bepaalde situatie gaat vermijden omdat je daar een "slechte" (lees trauma) ervaring bij had en dan blokkeer je jezelf om te "leven".
Bij een alleengeboren tweeling/meerling is er sprake van een vroegtijdig trauma omdat de alleengeboren tweeling/meerling getuige geweest is van het vroegtijdig overlijden van één of meer embryo's of foetussen in de baarmoeder en dit vaak reeds vanaf de conceptie. Soms is men zich hiervan niet bewust en komt dit pas op latere leeftijd aan het licht en als je het navraagt bij één van de ouders zullen ze het zich vaak niet meer herinneren omdat het in een heel vroeg stadium van de zwangerschap plaatsvond.
Dit vroegtijdig overlijden heeft een heel grote impact op de verdere persoonlijke ontwikkeling van de overgebleven twee/meerlinghelft want onbewust missen zij hun twee/meerlinghelft en vaak voelen ze zich eenzaam. Bindings- en Verlatingsangst zijn ook thema's die regelmatig terugkomen bij het AT-verhaal.
Ben jij een alleengeboren tweeling en wil je hiermee verder aan de slag samen met andere gelijkgestemde lieve mensen dan raad ik jou aan om onderstaand groeitraject te volgen. Het is in geen geval de bedoeling dat we ons door bovenstaande feiten opnieuw een “stempel of label” toekennen. Belangrijker is dat we even nagaan wat de verder impact kan zijn als we hieronder resoneren en vooral hoe we hier verder mee aan de slag kunnen om ons eigen leven weer verder te zetten en bijgevolg weer meer rust kunnen ervaren.
In dit 4-daagse groeitraject leer je opnieuw op jouw plek te gaan staan zodat jij weer voluit kunt gaan leven.
Dit traject is een combinatie van theorie met praktijkoefeningen en kan zowel in de natuur als in mijn praktijkruimte doorgaan want jij kiest wat het best bij jou past
Dit groeitraject bestaat uit 4 workshops waarin we het ondermeer zullen hebben over:
Verkies jij toch liever een individueel traject dan kan dit ook uiteraard. Bij inschrijving mag jet AT-Traject vermelden